سایمون ساینِک (Simon Sinek) یکی از سخنرانان برنامه‌ی تدتاکز (TED Talks) است. شاید ندانید او که به طور طبیعی آدمی خجالتی است و دوست ندارد در مقابل جمعیت سخنرانی کند، یکی از پربیننده‌ترین‌ سخنرانان این برنامه است! ساینک می‌گوید اگر فرصت کند در مهمانی‌ها گوشه‌‌ی عزلتی برای خود پیدا می‌کند یا حتی دیرتر به مهمانی می‌رود و ترجیح می‌دهد جزء آخرین مهمانان باشد. با این حال با داشتن ۲۲ میلیون بیننده‌ برای ویدیوهایش، این قوم‌نگار خوشبین سومین سخنران پربیننده‌ی تاریخ تدتاکز است. در این مقاله ما با او همراه شدیم تا ببینیم چطور یاد گرفته است که چنین سخنرانی‌هایی را با اعتماد به نفس، بی‌نظیر و پرمعنا ارائه کند و شما چطور می‌توانید روش‌های او را به کار بگیرید

ساینک می‌گوید هرگز نباید به محض ورود به صحنه شروع کنید به حرف زدن، او می‌گوید: «بسیاری از مردم تا به صحنه می‌رسند حرفشان را شروع می‌کنند و این ناشی از عصبی بودن آنهاست. این رفتار تا حدی پیام ناامن بودن سخنران را به مخاطب منتقل می‌کند.»

اغلب اوقات افراد برای فروختن ایده‌ها یا اجناس، برای اینکه مردم در شبکه‌های اجتماعی آنها را دنبال کنند، کتاب‌هایشان را بخرند یا حتی آنها را دوست داشته باشند سخنرانی می‌کنند. ساینک این نوع سخنران‌ها را «گیرنده‌ها» می‌نامد و اعتقاد دارد مخاطبان به سرعت این دسته را شناسایی می‌کنند و وقتی این اتفاق بیفتد دیگر توجه چندانی به او نشان نمی‌دهند.

او می‌گوید: «ما موجوداتی به شدت اجتماعی هستیم. حتی از فاصله‌ی دور روی صحنه، می‌توانیم بفهمیم که یک سخنران گیرنده است یا دهنده و مردم بیشتر به سخنرانی اعتماد می‌کنند که دهنده باشد- کسی که به آنها ارزشی اعطا کند، چیز جدیدی بیاموزد و به آنها الهام ببخشد- تا سخنرانی که گیرنده است.»

نگاهی شبیه دیده‌بانی یا حول محور افقی چرخاندن چشمانتان بدترین دشمن شماست. ساینک می‌گوید: «در این حالت اگرچه به نظر می‌رسد به همه نگاه می‌کنید اما این کار در اصل ارتباط شما را با مخاطبان قطع می‌کند.»

نگاه مستقیم به مخاطبانِ مشخص در حین صحبت‌تان کاری راحت‌تر و موثرتر است. اگر می‌توانید حتما نگاه خود را به اندازه‌ی یک جمله یا یک ایده‌ی کامل روی یک فردِ خاص نگه دارید، بدون اینکه تماس چشمی خود را با او قطع کنید. وقتی جمله‌تان تمام شد نگاه‌تان را به شخص دیگری معطوف کنید و تا انتهای سخنرانی به ارتباط چشمی انفرادی با مخاطبان ادامه دهید.

او می‌گوید: «این کار مانند داشتن مکالمه با مخاطبان‌ است. در این حالت شما برای آنها صحبت نمی‌کنید بلکه با آنها صحبت می‌کنید.»

این کار نه تنها باعث برقراری ارتباط عمیق‌تری با آن افراد می‌شود بلکه همه‌ی مخاطبان شما این رابطه را احساس خواهند کرد.

وقتی عصبی می‌شوید، این تنها ضربان قلب‌تان نیست که بالا می‌رود، بلکه کلمات شما هم سریع‌تر ادا می‌شوند. ساینک می‌گوید مخاطبان بیش از آنچه فکرش را بکنید صبور و بخشنده هستند.

او می‌گوید: «آنها می‌خواهند شما سخنرانی موفقی داشته باشید اما هر چه بیشتر عجله کنید آنها را بیشتر ناامید خواهید کرد. اگر برای لحظاتی سکوت کنید و یک نفس عمیق و طولانی بکشید، آنها برای شما صبر می‌کنند و این اتفاق جالبی است.»

ساینک اعتقاد دارد خیلی کُند حرف زدن روی صحنه عملا ناممکن است: «این فوق‌العاده است که شما می‌توانید روی صحنه بروید و آنقدر کند حرف بزنید که بین هر لغت شما چند ثانیه وقفه وجود داشته باشد و مردم… هنوز… به… تمام… کلمات… شما… گوش بدهند. این ترفند واقعا جواب می‌دهد.»

توجه‌ خود را روی کسانی که به ابروی‌شان چین می‌اندازند، دست‌ به سینه نشسته‌اند و سرشان را به علامت «نه» تکان می‌دهند نگه ندارید. در عوض تنها بر کسانی تمرکز کنید که از شما حمایت می‌کنند برای مثال به طور مشخص در بحث درگیر هستند، از ارائه‌ی شما لذت می‌برند و سرشان را به نشانه‌ی تایید تکان می‌دهند. اگر به جای آنهایی که حین سخنرانی پیام‌های منفی به شما انتقال می‌‌دهند مخاطبانی را پیدا کنید که به طرز مثبتی با شما ارتباط برقرار می‌کنند، اعتماد به نفس و آرامش بسیار بیشتری پیدا می‌کنید.

ساینک این ترفند را از تماشای مسابقات المپیک آموخته است. چند سال قبل او متوجه شد که گزارشگران هر بار که با ورزشکاران المپیک مصاحبه می‌کنند و می‌پرسند «آیا نگران بودید؟» آنها جواب می‌دهند «نه، هیجان‌زده بودم.» این ورزشکاران نشانه‌های بدنی عصبی بودن مانند دستان عرق کرده، ضربان قلب شدید و اعصاب تحت فشار را درک کرده و آنها را به عنوان عوارض شور و هیجان و نشاط خود تعبیر می‌کردند.

وقتی شما هم روی صحنه بروید احتمالا دچار همین حالات خواهید شد. برای این مواقع است که ساینک می‌گوید باید با صدای بلند به خود بگویید: «من عصبی نیستم، من هیجان‌زده‌ام»!

او می‌گوید: «وقتی این کار را می‌کنید، اثر معجزه‌آسای آن را در تغییر دیدگاه خود نسبت به آنچه قرار است انجام دهید مشاهده خواهید کرد.»

تشویق حضار به منزله‌ی یک هدیه است و هر وقت شما هدیه‌ای دریافت می‌کنید لازم است نشان دهید که بابت آن سپاسگزار هستید. به همین دلیل است که ساینک همیشه سخنرانی خود را با این عبارت قدرتمند به پایان می‌رساند: «از شما متشکرم.»