بین رها کردن و دست نکشیدن، یک مرز باریک وجود دارد. «رها کردن» یک تصمیم کلیدی در زندگی است، اما همیشه انتخاب درستی نیست. برای مثال، خشم ویژگی خوبی نیست، اما گاهی‌اوقات کاملا موجه است، به‌ویژه زمانی که می‌خواهید در برابر خطر یا تهدیدی، از خودتان دفاع کنید و «تسلیم نشدن» را انتخاب می‌کنید.

آیا ما قادر به تغییر نگرش، افکار یا رفتارهای انسان‌های دیگر هستیم؟ این سؤالی است که بسیاری از ما از خودمان پرسیده‌ایم. در اصل، این ما هستیم که باید انتظارات‌مان را از دیگران متعادل کنیم. بهترین کاری که می‌توانیم انجام بدهیم این است که دیگران را آن‌گونه که هستند، بپذیریم و بگذاریم نقش خودشان را در زندگی ما بازی کنند.

به همه فرصت بدهید، اما برای رابطه‌ای که می‌دانید پیشرفتی نخواهد کرد و فاصله‌ی زیادی با انتظارات شما دارد، زمان زیادی هدر ندهید. سعی کنید به دوستی و رابطه‌تان با دیگران، آن‌گونه که هست بیندیشید. انتخابِ ماندن در یک رابطه برای تغییر فرد مقابل با خود شماست.

– اَندی وارهول
«وقتی خودِ فرد آمادگی تغییر را داشته باشد، تغییر می‌کند، اما اگر آمادگی نداشته باشد، هرگز به تغییر تن نمی‌دهد، حتی تا پای مرگ. شما قادر نیستید کسی را که خودش مایل به تغییر نیست، تغییر بدهید، درست همان‌طور که اگر آمادگی تغییر را داشته باشد، نمی‌توانید مانعِ او شوید.»

گاهی‌اوقات مغرور بودن لازم است. با بالا رفتن سن، تصمیم گیری براساس خواسته‌ها و نیازهای خودمان (و نه دیگران) ضروری می‌شود. منظور ما تصمیمات کوچکی نظیر «چی بپوشم»، «کجا ناهار بخورم» یا «چه فیلمی ببینم» نیست. منظور ما تصمیمات بزرگی است که درباره‌ی شرایط زندگی، کار، اخلاقیات یا حتی نحوه‌ی گذراندن تعطیلات می‌گیریم. تصمیمات ما بر میزان شاد بودن ما اثر می‌گذارند. ناامید کردن دیگران در کوتاه‌مدت، بهای اندکی است که گاهی‌اوقات باید برای رفاه خودمان بپردازیم.

کارِ ما از وابستگی به تلفن همراه گذشته است، باید بپذیریم که معتادِ آن شده‌ایم. قبل از خواب و پس از بیداری به سراغش می‌رویم، در زمان استراحت، در مسیر رفت‌وآمد، در جمع دوستان و هر جا که فکرش را بکنید، این وسیله همان‌طور که از نامش پیداست، همراه ماست، حتی حین رانندگی هم به آن سرک می‌کشیم. اغراق نیست اگر بگوییم آن را در هیچ شرایطی از خودمان جدا نمی‌کنیم. این حالت عادی نیست، بیشتر شبیه فرو رفتن در خلسه‌ است و تفاوت زیادی با زندگی کردن در زمان حال دارد.

اگر دنیا ایده‌آل بود، هیچ‌کس بیکار نبود و همه‌ی ما کاری را که واقعا دوست داشتیم، انجام می‌دادیم، اما در دنیای واقعی هیچ چیز بی‌عیب‌ونقص نیست. از یک‌سو، برخی از ما مجبوریم کارهایی انجام بدهیم که علاقه‌ای به آنها نداریم و صرفا به‌خاطر تأمین هزینه‌های زندگی به آنها تن می‌دهیم، اما مگر تا چند سال می‌توانیم به‌خاطر پول، کاری را انجام بدهیم که هیچ علاقه‌ای به آن نداریم؟ از سوی‌ دیگر نیز بعضی از ما به دریافت کمترین حقوق راضی می‌شویم تا در عوض، کاری را انجام بدهیم که آرزویش را داشته‌ایم، اما تا چند سال می‌توانیم به‌خاطر عشق به کار، امنیت مالی‌مان را به خطر بیندازیم؟

زندگی به ما می‌آموزد که همه‌ی دوستی‌ها پایدار نیستند و افراد با بودن یا رفتن‌شان، ما را از آنچه هستیم، قوی‌تر می‌کنند. اگر دوستی دارید که مانع زمین خوردن شما می‌شود، پیوندهای خانوادگی‌ شما را محکم می‌کند و با او احساس امنیت می‌کنید، قدر وجودش را بدانید. اگر دوستی دارید که اشتهای ریسک‌پذیری شما را بالا می‌برد، افق دید شما را باز می‌کند و کاری می‌کند که استعدادهایتان را کشف کنید، بدانید فرصت دوستی با چنین فردی تکرارنشدنی است.

دوستی با مردم دانا چو زرین کاسه است

نشکند ور بشکند با هم توان پرداختن

دوستی با مردم نادان سفالین کاسه است

بشکند ور نشکند دورش توان انداختن